Obituario

Quero que sone o teléfono e oír “peketxa, cómo estás?

Pai profesional, ese é o título que ostentas nun puñado de vidas coma a miña, porque contigo aprendín a ser xornalista, a amar a Radio, a traballar con tesón, a escoller os verbos máis axeitados e a poñer absolutamente todo en dúbida. Contigo e con Arcadio vivín de primeira man o periodismo local incisivo e inoculástesme o desexo de ser contadora de historias. Con vós, contigo, tamén aprendín sobre a vida.

O que doe hoxe é todo o amor que deixaches exercendo de amigo mentres eu me adentraba no que vendemos con orgullo como oficio máis bonito do mundo. Anos intensos no máster que impartiches de traballo e de vida. O mellor xornalista é o que ten as mellores fontes. Ti, ademais diso, tiñas a mellor intuición.

De mirada sincera e transaparente, as túas palabras eran as máis bonitas. O mellor narrador de historias da xente, o vocabulario máis pulido, a creatividade máis atrevida. Se foses doutros tempos e doutras latitudes, sen dúbida serías unha voz do Novo Xornalismo.

Sentín fascinación ante os teus textos, especialmente ante os que non eran para publicar. Incluso tiven o privilexio de beber das cartas que escribías para nunca ser enviadas e que pedías que escoitara. Sen probas pero sen dúbidas, atrévome a asegurar que eras o pozo que acubillaba máis adxectivos de todo o noso mapa. Oxalá me deixaras unha última sorpresa e puidera descubrir o libro que prometías entre risas que escribirías.

Únete al canal de WhatsApp de la SER

O teu carácter bilbaíno culminaba a túa singularidade, servíache de escudo, de estrataxema, para protexer a túa humanidade, a túa xenerosidade inigualable e a lealdade que proxectabas en cada un dos compromisos que asumías. O máis importante de todos: contarlle á xente o que lle pasa á xente.

A túa debordante sabiduría, alimentada a cada minuto por unha voraz actividade lectora, expandíase cara a nós en cada conversa. Gustabas de Camus, para advertirme que un nunca é completamente feliz. Nós somos felices por ter sido parte da túa vida, pero que difícil hoxe ser capaz de honrarte cos brindes ao Carpe Diem aos que me obrigabas cada día.

A túa voz retumba no meu cerebro, é o único que escoito. A túa frase máis sabia habería que berrala coa axuda dun megáfono: para ser bo periodista hai que ser boa persoa.

Por favor, non quero olvidar nunca a túa voz, quero alcanzar ese pacto coa miña memoria. Prométoche que recordarei para sempre como concluímos infinitas conversas: os tempos son chegados.

Pepe, quérote ata o máis alá. Grazas por coidarme e quererme como se fose a túa filla.